Η Αλίκη είχε αρχίσει πια να βαριέται. Καθόταν στην όχθη του ποταμού δίπλα στην αδερφή της χωρίς να κάνει τίποτα. Μια δυο φορές προσπάθησε να κοιτάξει το βιβλίο που διάβαζε η αδερφή της, αλλά δεν είχε μέσα ούτε εικόνες ούτε διάλογους. «Μμ, τι να το κάνεις ένα βιβλίο χωρίς εικόνες ή διαλόγους;» σκέφτηκε.

Αναρωτήθηκε αν άξιζε τον κόπο να πάει να μαζέψει μαργαρίτες και να φτιάξει μ’ αυτές μια γιρλάντα, μα η ζέστη τής έφερνε νύστα και την έκανε να νιώθει κούραση. Ξάφνου είδε να πετιέται μπροστά της ένα άσπρο κουνέλι με κόκκινα ματάκια.

Ήταν ένα πολύ συνηθισμένο κουνέλι, δεν είχε τίποτε το αξιοπερίεργο πάνω του, κι η Αλίκη δεν θα έδινε καμιά σημασία αν δεν το άκουγε να μουρμουρίζει με ανθρώπινη μιλιά: «χριστέ μου! χριστούλη μου! Θ’ αργήσω!». (Όταν το ξανασκέφτηκε αργότερα, διαπίστωσε ότι ήταν πολύ παράδοξο αυτό που αντίκρισε, μα εκείνη τη στιγμή της φάνηκε απόλυτα φυσικό). Μόλις είδε το κουνέλι να βγάζει ένα ρολόι από το τσεπάκι του γιλέκου του, να του ρίχνει μια ματιά κι ύστερα να προχωρεί με βιάση, η Αλίκη σηκώθηκε. Πρώτη φορά έβλεπε κουνέλι να φοράει γιλέκο και ρολόι. Γεμάτη περιέργεια, έτρεξε στο λιβάδι ξωπίσω από το κουνέλι και ίσα που το πρόλαβε τη στιγμή που χωνόταν σε μια μεγάλη κουνελότρυπα κάτω από τον φράχτη.

Η Αλίκη έσκυψε κάτω από τον φράχτη και χώθηκε στην τρύπα, δίχως να σκεφτεί με ποιον τρόπο θα έβγαινε από κει μέσα.

Η κουνελότρυπα σχημάτιζε ένα μακρύ τούνελ κι ύστερα κατηφόριζε απότομα σε μια κάθετη μαύρη τρύπα. Η Αλίκη δεν πρόλαβε να σταματήσει και άρχισε να πέφτει κι όλο να πέφτει σε ένα τρίσβαθο πηγάδι.

Ή το πηγάδι ήταν πολύ πολύ βαθύ ή εκείνη έπεφτε πολύ αργά, γιατί στη διάρκεια της πτώσης της είχε όλο το χρόνο να περιεργαστεί το χώρο γύρω της και να αναρωτηθεί τι έμελε να της συμβεί μετά. Στην αρχή προσπάθησε να κοιτάξει κάτω για να δει πού θα έπεφτε, μα ήταν πήχτρα σκοτάδι και δεν ξεχώριζε το παραμικρό. Μετά κοίταξε τα τοιχώματα του πηγαδιού και παρατήρησε ότι ήταν γεμάτα ντουλάπια και ράφια με βιβλία. Εδώ κι εκεί έβλεπε κρεμασμένους σε ξυλόκαρφα χάρτες και φωτογραφίες. Άρπαξε από ένα ράφι ένα βαζάκι και στην ετικέτα του διάβασε: ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ. Όμως προς μεγάλη της απογοήτευση ήταν άδειο. Δεν ήθελε να πετάξει το βαζάκι από φόβο μήπως σκοτώσει κάποιον που βρισκόταν από κάτω, κι έτσι κατάφερε και το έβαλε σε ένα από τα ντουλάπια που προσπερνούσε στην πτώση της.

«Ωραία!» σκέφτηκε. «Ύστερα από τέτοιο πέσιμο, το κουτρουβάλιασμα στη σκάλα θα μου φαίνεται παιχνιδάκι! Πόσο θαρραλέα θα πουν όλοι ότι είμαι! Μπα, δεν θα τους πω τίποτε, ακόμη κι αν πέσω πάνω στη στέγη του σπιτιού!» (Όμως αυτό το τελευταίο ήταν μάλλον απίθανο.)

Editorial pack